‘Nee’ zeggen tegen iets of iemand anders, waardoor je ‘ja’ zegt tegen jezelf. Kiezen voor jezelf, voor jouw tijd, voor jouw rust. Dat kan best egoïstisch voelen, maar dat is het niet. Je erkent simpelweg dat jij jezelf net zo belangrijk vindt als ieder ander. Toch is het niet altijd makkelijk om zo’n grens te trekken.

Ik ben bijvoorbeeld geen natuurtalent in het stellen van grenzen. Al gauw denk ik aan de ander die ik niet teleur wil stellen. Ik heb een soort onhaalbaar verlangen dat iedereen mij aardig en leuk moet vinden. En dat zorgt er nu eenmaal voor dat ik soms in behoorlijke kronkels ga liggen om de ander te pleasen.

Tijdens mijn puberteit beet ik dan wel stoer van me af op momenten dat een straalbezopen jongen te dichtbij kwam tijdens een avondje stappen, maar in mijn relatie van toen vond ik het erg lastig om aan te geven waar ik me wel of niet prettig bij voelde.

De afgelopen jaren heb ik veel over mezelf geleerd. Zo weet ik nu bijvoorbeeld, dat ik door mijn hoogsensitiviteit mijn rust goed moet bewaken. Ik krijg steeds duidelijker in beeld waar bepaalde grenzen voor mij liggen. Zo kan ik mijn man niet bijbenen als het gaat om sociale afspraken en ik heb daar nu vrede mee. Van een té volle agenda verander ik namelijk in een overprikkeld monstertje.

Ook durf ik het eerder aan te geven als een taak die ik op me heb genomen me geen voldoening meer geeft, zoals me laatst gebeurde. Er waren voor mij té veel stoorzenders die de uitvoering van mijn taak bemoeilijkten. Nu is het niet zo dat alles in mijn leven per se leuk, eenvoudig en enerverend moet zijn… Maar het voelde wel als een overwinning toen ik aangaf dat er wat moest veranderen omwille van mijn taak, mocht ik het vol willen blijven houden.

En op dat bewuste moment realiseerde ik me dat ik gegroeid ben. Dat ik het – zo nu en dan – makkelijker vind om mijn grenzen te benoemen en op te komen voor mezelf. En dat ik weet dat dat ook mag, dat het geen teken van zwakte is!

Hoe is het voor jou om grenzen aan te geven?