Hoelang nog? Hoelang nog moet ik die rugzak vol immens zware stenen nog dragen? Hoelang nog moet ik in die put blijven watertrappelen, vechtend tegen mijn eigen vermoeidheid? Hoelang nog voordat ik eindelijk de waarheid van de leugens leer onderscheiden? Hoelang nog voordat ik weer op mijn eigen gedachten kan vertrouwen?

Ik ben moe. Zo moe. En ik ben het zo ontzettend zat. Het eindeloze gepieker ben ik zat. Dat zware gevoel in mijn buik ben ik zat. Het gevoel constant gevaar te lopen, ben ik zat. En mijn verdriet ben ik zat. Want ik weet dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn. Maar op die donkere momenten overschaduwen mijn eigen gedachten de mooie kanten van het leven.

Hoelang nog voordat ik dit eindelijk achter me kan laten? Gaat dit ooit over? Mag ik nog hoop hebben of moet ik me hierbij neerleggen? Is dit het dan?

Ik weet in theorie dat ik – o.a. met de juiste behandelingen, medicijnen etc. – zonder al te grote angsten zou moeten kunnen leven. Maar mijn gevoel is anders. Hopeloos, zo voel ik me op die met angst doordrenkte momenten. Zonder vertrouwen. En dat is dan wat er dan is. Tot de golf van angst weer afzwakt en de zee weer rustig wordt.

(Fotografie: Elise Rachelle Fotografie)