Het is zaterdag. Ik scroll wat door de gesprekken in een whatsapp groep en stuit op een bericht over een ernstig zieke man. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet goed bedwingen, wil weten om welk gezin het dan gaat. Op het instagram account van zijn vrouw glijden mijn ogen over haar laatste posts, waarin ze deelt hoe de aarde voor hen is gestopt met draaien sinds ze onlangs de diagnose ontvingen. Ik lees om welke diagnose het gaat. ‘Jeeeutje, klinkt heftig,’ denk ik. Ik typ ik de naam van de ziekte in op Google en lees wat deze nare ziekte precies inhoudt.

Dat had ik beter niet kunnen doen. De angst slaat me om het hart als ik één van de symptomen lees. ‘Dat heb ik ook! Al maanden!’ Eerder had ik heel relaxed gedacht dat ik dat nog wel een keer zou laten controleren. Maar nu voelde ik een enorme urgentie om direct bij de huisarts langs te gaan.

O wacht… Het was zaterdag…

De volgende dag hadden we ‘s ochtends een verjaardag. Het zonnetje was aangenaam warm, de sfeer was gezellig, maar mijn gedachten waren ergens anders. De ergste doemgedachten gingen door mijn hoofd. ‘Straks zie ik mijn kinderen niet eens opgroeien…’

Al gauw maakten de doemgedachten plaats voor dwanggedachten. Vanuit een diep verlangen naar geruststelling begon ik me bij de andere verjaardagsgasten af te vragen of zij niet toevallig een medische achtergrond hadden. Of er niet iemand was die even mijn hals zou kunnen controleren, zodat ik uit mijn lijden verlost zou zijn zodra het geruststellende antwoord had gevolgd. Ik wilde bijna roepen: is er hier toevallig iemand dokter? Maar ik realiseerde me dat dat te ver ging.

De volgende dag zat ik bij bij de huisarts. Ze nam mijn bezorgdheid serieus, verrichte een onderzoek en kwam vervolgens met de geruststellende mededeling dat ze niets geks voelde. Mennn… Opluchting! Er viel een last van mijn schouders en een stuk vrolijker verliet ik de praktijk.

Hypochondrie (ziekteangst) vind ik een bijzonder type angststoornis. Bij mij duikt het zo nu en dan op, om vervolgens weer een tijdje te verdwijnen. Gelukkig ben ik me ervan bewust als het opspeelt, wat soms ook al wat relativeert. Toch hoop ik er op een dag helemaal van af te zijn!