Ken je het gevoel iemand in je hart te koesteren, maar hem of haar nooit (meer) in je armen te kunnen sluiten? Of heb je wel eens ervaren dat jouw favoriete persoon, de favoriete persoon van iemand anders werd? Dan ken je het gevoel, van een gebroken hart.

En hoewel je niet daadwerkelijk dood gaat aan een gebroken hart, lijken de steken in je borst je te overtuigen van wel. Het verpletterende verlangen naar een onbereikbaar persoon kan je van alle levensvreugde beroven. Het snijdt door je ziel als je verliefdheid niet wordt beantwoord of je genegeerd wordt door dé persoon, naar wiens aandacht je hunkert. En dan heb ik het nog niet eens over het moeten missen van een geliefde…

Liefhebben is niet zonder risico’s. Dat is duidelijk. Een verloren, verlaten, of onbeantwoorde liefde slaat diepe wonden. Dieper dan wat dan ook. Is het niet beter om je hart daartegen te pantseren? Het veilig te stellen voor Cupido’s doordringende pijlen, ter voorkoming van deze verwoestende hartschade?

Míjn antwoord daarop is een keiharde ‘NEE’. Ik, die ook het gevoel van een gebroken hart kent, geloof dat het volledig de moeite waard is om – ondanks alle risico’s “all in” te gaan voor de liefde. Niets geeft mij een levendiger gevoel dan pure, allesoverheersende liefde. Vol overgave liefhebben is misschien doodeng, maar tegelijkertijd het móóiste wat er is…

De vraag is alleen: als je gekwetst bent in de liefde, durf je het risico – iemand lief te hebben – dan nog eens te nemen?