Mijn wildste fantasieën, verborgen verlangens en stoutste dromen. Alles wat ik denk, maar niet uitspreek. Er zijn maar weinig mensen die ik een rondleiding durf te geven door deze hoeken van mijn hersenpan. En als zo’n tour mag plaatsvinden, gebeurt dat onder de voorwaarde dat ik bepaal wat wel en niet getoond wordt. Ik zou niet durven beweren dat er iemand is die echt alles van me weet. Er is altijd wel een diepere laag die het daglicht (nog) niet te zien krijgt.

Mijn gedachtenwereld is mijn veilige speelveld. Een soort isolatieruimte waarin ik grenzen mag ontdekken, soms verleggen of juist aanscherpen. Een soort generale repetitie van het leven, waarin ik als regisseur het script voorzie van de nodige aanwijzingen. Als een kladpapiertje vol grove krabbels. Rijp voor de prullenbak of bruikbaar voor een mooie uitkomst.

Laatst vertelde een vriendin met enige schroom over de strijd die ze voerde met haar verborgen gevoelens. Ondanks haar schaamte richting haar gesproken woorden werd ze voor mij een mooier mens. Zo eerlijk en kwetsbaar. Ik was dankbaar dat ze mij in vertrouwen nam en ervoer een nauwe verbondenheid. Openheid creëert openheid. Haar onthullingen gaven mij de moed om haar ook wat dieper in mijn gedachtenwereld mee te nemen. Rauwe eerlijkheid tussen dierbaren kan pijnlijke confrontaties opleveren, maar brengt je uiteindelijk bijna altijd dichter bij elkaar.

Mijn afgelopen jaar stond in het teken van het opzoeken van ongemak, door juist wél te praten – en uiteraard te schrijven – over thema’s die veel mensen liever uit de weg gaan. Ik besloot de ‘awkardness’ die daarmee gepaard gaat niet steeds uit de weg te gaan, maar diep in de ogen te kijken. Ons boek ‘Daar praat je toch niet over’, is daar straks het product van. Doodeng natuurlijk, dat wel.