Waarom heb je nooit aangifte gedaan?’ Deze vraag is me regelmatig gesteld. Ik heb hier geen ‘simpel’ antwoord op.

Dubbele gevoelens krijg ik bij deze vraag. Ik voel me erkend, serieus genomen. Maar gek genoeg voel ik tegelijkertijd ook onbegrip. En pijn. Er zijn zoveel redenen te noemen waarom ik in de meeste gevallen géén aangifte heb gedaan (ja, in een enkel geval heb ik dat wél gedaan). Om maar te beginnen met angst. Angst voor de gevolgen. Wat als ik niet geloofd wordt of zélf de schuld krijg (second rape)? En: ben ik wel sterk genoeg voor een confrontatie?

‘Maar wat als hij dit ook bij andere meisjes flikt?’
Het is niet dat ik daar nooit bij stil sta. Ik krijg rillingen bij de gedachte dat ik iets had kunnen voorkomen. Kan je je het gevoel voorstellen? Soms knaagt het aan mij als een rat. Alsof ík verantwoordelijk ben voor eventuele andere ‘slachtoffers’. Alsof ík op gelijke voet kom te staan met de dader.

Uiteraard verlang ik naar niets minder dan recht. Ik vind het ontzettend belangrijk dat daders niet ongestraft wegkomen en dat voorkomen wordt dat er onnodig meer slachtoffers worden gemaakt. Maar hoe meer ik hoor van andere misbruikslachtoffers die ook hebben gezwegen, des te meer ik ook mijn eigen voetstappen begrijp. Het is gewoon niet simpel. Slachtoffers zijn vaak jong. Begrijpen de situatie vaak slecht. Schamen zich. Voelen zich schuldig. Vies. En in veel gevallen hebben ze überhaupt pas jaren later door dat ze slachtoffer zijn van seksueel misbruik.

En misschien nog wel de belangrijkste factor: in de meeste gevallen is ‘de dader’ een bekende: je vriendje, kennis, buurman, vader, tante, neef, leraar, baas, trainer, collega of niet zeldzaam: je eigen echtgenoot. Als de dader een bekende van je is, heeft het doen van aangifte altijd óók impact op mensen die je liefhebt. Mensen die een band hebben met de dader. Er wordt niet slechts aan één huisje geschud. Aangifte doen brengt een flinke aardbeving teweeg in je nabije omgeving. Begrijp je het angstaanjagende gevoel wat er kan zijn? En de complexiteit van de situatie(s)?

In theorie lijkt ‘t allemaal heel logisch: Aangifte doen, oppakken die handel en voor eeuwig laten branden in de gevangenishel, euh… cel.
Maar de praktijk is simpelweg… niet simpel.